بافت فرسوده با مناطق فقر تفاوت دارد

بافت فرسوده از دیدگاه علمی عبارت است از بافتی که از نظر عملکردی فرسوده شده است. بر همین اساس این بافت را نمی توان با سکونت گاه های فقر یکسان دانست.

وی افزود: بافت های فرسوده کشور در طول سال های گذشته به دلیل عدم تطبیق با شرایط جدید شهری از نظر عملکرد به فرسودگی رسیده اند؛ در حالی که سکونت گاه های فقر به دلیل فقر در برنامه ریزی های منطقه ای در خارج از مراکز تمرکز کار و اقتصاد شهر قرار گرفته اند.

استاد تمام شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران با اشاره به این که سکونت گاه های فقر همواره فاقد خدمات اجتماعی هستند، اظهار داشت: بافت های حاشیه نشین، ناکارآمد، زاغه نشین و نامستحکم از جمله انواع سکونتگاه های فقر به شمار می آیند.

وی با اشاره به آسیب پذیری بافت های فرسوده، عنوان کرد: بافت های فرسوده همیشه به واسطه سیل و زلزله و ناآگاهی ساکنان خود مورد آسیب های متعدد قرار می گیرند.

دکتر اسماعیل شیعه افزود: بافت های فرسوده در کشور از امکانات رفاهی کمتری نسبت به سایر بافت ها برخوردار هستند، این بافت ها بنابه شرایط محیطی و مساحت خود امکان احداث و ساخت محیط های ارائه خدمات را ندارند.

وی با بیان این که در حال حاضر بسیاری از بافت های ارزشمند کشور فرسوده شده اند، خاطر نشان کرد: شایسته است که نظام شهرسازی ایران و شهرداری ها بیش از پیش در برنامه ریزی های مختلف، توانمندی بافت های فرسوده را در اولویت کارهای خود قرار دهند.