سید محسن حبیبی، معمار و شهرساز شهیر، استاد دانشگاه تهران، و عضو پیوستۀ موسسۀ فرهنگی ایکوموس ایران در ششم مهر ۱۳۹۹ درگذشت و خیل عظیمی از دانشجویان و دانشپژوهان را در فراق خود سوگوار کرد.
دکتر حبیبی در سال ۱۳۲۶ در کرمانشاه متولد شد و پس از اخذ دیپلم متوسطه به سال ۱۳۴۴ در این شهر وارد دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در دو رشتۀ معماری و شهرسازی به اخذ درجۀ کارشناسی ارشد نائل آمد. او در سال ۱۹۸۱ (۱۳۶۰) از رسالۀ دکتری خود با عنوان «ترکیب شهری از شهر سنتی به شهر نوین» در دانشگاه پاریس دفاع کرد و اخذ درجۀ دکتری شهرسازی نائل آمد. او سالها استاد شهرسازی دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود و در سال ۱۳۸۱ از وی به عنوان استاد نمونۀ دانشگاه تهران تجلیل شد.
دکتر سیدمحسن حبیبی افزون بر تدریس در دانشگاه و مدیریت گروه و ریاست دانشکده و پردیس هنرهای زیبا، در سمتهای اجرایی و مشورتی متعدد خدمات ارزندهای به معماری و شهرسازی کشور به انجام رسانیده است که نام او را همواره در یادها نگاه خواهد داشت.
از او به جز شاگردان فراوان، آثار مکتوب ارزشمندی به جای مانده است که برخی از آنها عبارتند از: مسکن حداقل (۱۳۶۷)؛ الگوی ساخت مسکن در شهرهای خوزستان(۱۳۷۱)؛ مسکن و معلولین (۱۳۷۱)؛ اصول و ضوابط طراحی منطقه (۱۳۷۲)؛ استخوانبندی شهر تهران (۱۳۷۶)؛ سرانۀ کاربریهای شهری (۱۳۷۸)؛ مرمت شهری (۱۳۸۱)؛ اطلس کلانشهر تهران (۱۳۸۴)؛ قصۀ شهر، تهران، نماد شهر نوپرداز ایرانی ۱۲۹۹–۱۳۳۲ (۱۳۸۹)؛ شرح جریانهای فکری معماری و شهرسازی در ایران معاصر (۱۳۸۹)؛ از شار تا شهر (تحلیلی تاریخی از مفهوم شهر و سیمای کالبدی آن، تفکر و تأثر) (۱۳۹۰)؛ مکتب اصفهان، زبان طراحی شهری در شهرهای کهن (۱۳۹۱)؛ قصۀ شهر (۱۳۹۲)؛ خاطرۀ شهر (۱۳۹۴)؛ میدان بهارستان، تجربۀ نووارگی در فضای شهری ایرانی (۱۳۹۴)؛ منطقه چیست؟ (ترجمه ۱۳۶۵)؛ معماری بازسازی در فرانسه (ترجمه ۱۳۶۶)؛ فضای شهری و معلولین (ترجمه ۱۳۶۷)؛ شهرسازی:واقعیات و تخیلات (ترجمه ۱۳۷۵)؛ فناوری گنبد میراث فرهنگی (ترجمه ۱۳۸۰).
برزن نیوز این ضایعه را به جامعۀ شهرسازان و معماران و پژوهشگران تاریخ معماری و شهرسازی ایران، دانشجویان و دوستان، و مخصوصاً به خانوادۀ فرهیختۀ ایشان تسلیت میگوید و برای همۀ ایشان صبر آرزومند است و از خداوند متعال علو درجات برای روح این استاد و پژوهشگر نستوه و فرهیخته طلب میکند.