پایگاه خبری تحلیلی برزن نیوز نخستین پایگاه تخصصی مطالعات میان رشته ای (برنامه ریزی شهری – منطقه ای)
به گزارش برزن نیوز به نقل از کانی پرس، بی تردید امروزه در هر خانه‌ای شاهد وجود میراثی از پدران و مادران و گذشتگان وجود دارد که با حساسیت خاصی نگهداری می‌شود و برای اعضای آن خانه از ارزش و اعتبار ویژه‌ای برخوردار است، چرا که نشان‌دهنده هویت فرهنگی، میراث خانوادگی و ارزش‌های یک خاندان است.
بی‌شک حفظ و پاسداشت آثاری که ریشه در تاریخ و فرهنگ و هویت سازی یک شهر، منطقه و حتی کشور دارند وظیفه‌ای بسیار خطیر و مهم است که نه تنها بر دوش متولیان امر بلکه وظیفه تک تک مردمان آن سرزمین به شمار می‌رود.
سرزمینی همانند ایران که در نقطه نقطه آن می‌توان ردپای تمدن‌های چند هزار ساله را دید وظیفه ساکنین فعلی این سرزمین را برای حفظ هویت و فرهنگ این دیار کهن چند برابر کرد.
شهر بوکان در جنوب حوزه دریاچه ارومیه یا همان چی چیست نیز از آن مناطقی است که در پهنای خود آثار متعددی از تاریخ این سرزمین را در آغوش گرفته است، شهری که بسیاری از مردم ایران آن را با تاریخ مانایی و تپه باستانی آن یعنی قلایچی می‌شناسند.
هر چند با نگاهی گذرا به تاریخ این منطقه به اماکن متعدد باستانی بر می‌خوریم که هر یک برای خود هزار داستان نگفته دارند؛ اما با فاصله ۱۰۰ کیلومتری از تپه قلایچی و در جنوب غربی این شهر به سازه‌ای تاریخی می‌رسیم که بعد از ۶ قرن همچنان با ثلابت و استوار در میان دره‌ای عمیق پایدار مانده است.
پل تاریخی سلطان به جا مانده از دوران طلایی معماری حکمرانی صفویان بر روی یکی از سرشاخه‌های رودخانه سیمینه رود ساخته شده و اکنون و با گذشت ۶۰۰ سال هنوز استوار نظاره گر خروش این رودخانه در دل دره‌ای عمیق است.
این اثر تاریخی در یکی از روستاهای بخش مرکزی بوکان واقع در ‘ایل گورک’ این شهرستان و در نزدیکی روستای ‘زیراندول’ واقع شده است.
برای ساخت این پل یک دهنه از سنگ چین خشک استفاده شده و با گذشته ۶۰۰ سال از ساخت آن تنها قسمتی از گوشه شرقی پل دچار آسیب جزئی شده است که به گفته مسئولان امسال مرمت و بازسازی می‌شود.
رئیس اداره میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری بوکان در خصوص معماری این اثر تاریخی اظهار کرد: فنون معماری این پل و قوس مناسبی که برای آن در نظر گرفته شده تحمل آن را افزایش داده و موجب پایداری آن تاکنون شده است.
به گفته ‘ شورش محمد پور’ این پل تاریخی در گذشته مسیر فرعی کاروان‌های ایران با کشور عراق بوده و در زمان ‘بداق سلطان’ ساخته شده است.
وی با اشاره به اینکه این اثر برای نخستین در سال ۱۳۹۴ مورد مطالعه علمی و بررسی باستان شناسی قرار گرفت، افزود: بداق سلطان در روزگار سلطنت شاه سلیمان صفوی حکومت منطقه ‘مٌکری’ را بر عهده داشته و به واسطه وی آثار ارزشمند از آن دوره برجا مانده است.
هر چند امروزه و به واسطه بی توجهی به این مکان ارزشمند تاریخی شاهد مرگ تدریجی آن هستیم اما باز می توان با نگاهی علمی و کارشناسی این اثر فاخر معماری را همچنان استوار نشان داد.
در همین رابطه یکی از کارشناسان میراث فرهنگی نیز معتقد است محلی که پل در آن ساخته شده، مکان تلاقی ۲ شاخه از جویبارهای رودخانه سیمینه رود بوده است.
حسین فرهمند با اشاره به اینکه برای ساخت این بنا به احتمال زیاد از داربست چوبی استفاده شده، اظهار کرد: نوک طاق بزرگ در حدود هشت متر ارتفاع دارد و پل به احتمال زیاد در فصل کم آب سال احداث شده است.
وی ادامه داد: مصالح به کار رفته در بنای پل، عامل مؤثری در استحکام و استقامت در برابر سوانح طبیعی و یکی از عوامل ایستایی بنا در قرون متمادی بوده است.
وی در خصوص ملات به کار رفته در این اثر، اظهار کرد: برای ساخت آن از ساروج استفاده شده و سه پایه پل بر روی پی به صورت صخره آبی رنگ به ارتفاع حدود ۲ متر ساخته شده است.
وی با اشاره به اینکه این پل با ۲۰ متر طول و ۳۵۰ سانتی متر عرض از ۲ طاق رومی تشکیل شده، ادامه داد: طاق کوچکتر با عرض سه متر و ارتفاع یک متر و ۳۰ سانتی متر و طاق بزرگتر با عرض ۶ متر و ارتفاع سه متر و ۲۰ سانتی متر از باشکوه ترین قسمت‌های این اثر باستانی است.
گفتنی است شناسنامه هر سرزمینی آثار باستانی و میراث فرهنگی آن است، آثار باستانی قدمت، تاریخچه و تمدن هر سرزمینی را مشخص می‌کند، بنابراین حفاظت و حراست از آنها امری ضروری می‌باشد به ویژه آنکه نسل‌های آینده نیز باید این میراث گرانبها را پاسداری کنند و از هویت اصیل و فرهنگ دیرینه و افتخارآفرین خود برای نسل‌های آینده بازگو نمایند.
