کاهش نابرابری در تهران مستلزم سرمایه گذاری و توسعه متوازن فضاهای شهری است

برزن نیوز: حجت‌الله میرزایی ، با بیان اینکه رشد و رونق اقتصاد شهری و توزیع امکانات در شهر دو موضوع مستقل اما به هم مرتبط است، اظهار کرد: در این راه مدیریت شهری دو مسیر را باید پیگیری کند؛ نخست کمک به رشد و رونق اقتصاد شهری است برای آنکه بتواند سرمایه گذاری‌های موجود به خوبی به ثمر نشسته و به طور مستمر ادامه پیدا کند و توسعه از رونق مناسب برخوردار شود. او معتقد است؛ نه فقط مدیریت شهری بلکه همه سازمان‌هایی که در حوزه شهری فعال هستند، باید سرمایه گذاری‌های جدید ایجاد و دامنه فعالیت‌ها را متنوع و قدرتمند کنند و ارتباطات با اقتصاد جهانی را افزایش دهند. همچنین اقتصاد شهری را به یک اقتصاد رقابت پذیر با سایر فضاهای ملی و فراملی تبدیل کنند.
این کارشناس اقتصادی کمک به توزیع بهتر و عادلانه تر توسعه در سطح فضا را یکی دیگر از اقدامات مدیریت شهری عنوان کرد و توضیح داد: این توزیع باید به گونه‌ای باشد که نابرابری های فضایی در شهر از نظر برخورداری از زیرساخت‌های شهری مانند آب و برق، شبکه حمل و نقل شهری و فضای سبز، جمع آوری زباله و .. کم شود. مثلا در شهر تهران نابرابری فضایی بین شمال و جنوب و میان شرق و غرب از حیث درآمدی و زیرساخت های شهری بسیار جدی است.
میرزایی گفت: در بین مناطق هم این نابربری مشاهده می‌شود، مانند منطقه ۴٫ یا مثلا نابرابری در برخورداری از فضای سبز در تهران بسیار جدی است، برخی مناطق تا ۲۴ متر فضای سبز دارند و سرانه فضای سبز بعضی مناطق مانند منطقه ۱۰ به زحمت به ۲ و نیم متر می رسد. همینطور برخی از مناطق روند رو به افولی را طی میکنند؛ مانند محله‌هایی که در بافت های ناپایدار شهری هستند سهمشان از نابرابری‌ها خیلی بیشتر است و برخی محله ها هر روز می توانند سرمایه های جدیدی جذب کنند و از حیث اقتصادی قدرتمندتر می شوند که این تفاوت را در قیمت ساحتمان ها و املاک شهری در مناطق مختلف به روشنی میتواند دید.
کاهش نابرابری در شهر فرایند آمرانه نیست
این استاد دانشگاه علامه طباطبایی یکی از راه‌های کاهش نابرابری در شهر را مستلزم اقدامات مستقیم و موثر مدیریت شهری مانند بهبود زیرساخت در مناطق نابرخوردار دانست و گفت: بخشی هم از طریق سیاست گذاری مانند ایجاد مشوق‌های مالی صورت می گیرد که به سرمایه گذاری بیشتر و نوسازی و جایگزینی ساختمانی نو با ساختمان های قدیم کمک می کند، وظیفه مدیریت شهری در کنار اقداماتی است که برای رونق در اقتصاد شهری انجام می دهد.
او با بیان اینکه کاهش نابرابری در شرایط ایستا تقریبا امکان ناپذیر و مستلزم رشد و رونق در اقتصاد شهری است، توضیح داد: شهرداری در شرایطی می تواند وضعیت مناطق کم برخوردار را بهبود ببخشد که اقتصاد شهری از رشد و رونق فزاینده ای برخودار و پویایی در اقتصاد شهری مشهود باشد. در این شرایط با ابزارهای مالی مانند دریافت مالیات از مناطق و گروه های برخوردارتر و بازتوزیع آن از طریق سیاست های اجتماعی و توسعه زیرساخت ها این کار را انجام می دهد. به همین دلیل اگر اقتصاد شهر رونقی نداشته باشد، هم نابرابری و هم فقر شهری هر دو افزایش می یابد.
میرزایی فرایند بهبود کاهش نابرابری را یک فرایند مشارکتی عنوان کرد و گفت: این فرایند به هیچ وجه آمرانه نیست و به هیچ وجه مدیریت شهری و سیاست گذار نه در سطح ملی و نه در سطح شهری با روش های آمرانه نمی تواند نابرابری را کم کند. حتما این مسیر از طریق مشارکت می گذرد، چرا که اساسا همین مشارکت ها است که حساسیت نسبت به نابرابری را بیشتر می کند و کاهش تبعیض و نابرابری را به یک مطالبه عمومی تبدیل می‌کند.
به گفته او؛ شناسایی و طرح ریزی سیاست هایی که اجرای آنها سبب کاهش فقر شهری می شود حتما و به طور ناگزیر از مسیر مشارکتی می گذرد و از بالا به پایین امکان پذیر نیست. به این دلیل که در درون این سیاست ها نوعی توانمندسازی یا قابلیت‌مند کردن گروه های کم برخوردار نهفته است و جز از طریق یک فرایند مشارکتی این توانمند سازی امکان پذیر نیست.