بوستان نهج البلاغه را دریابید!

برزن نیوز: در هفته گذشته یک شب حدود ساعت ۷ به مناسبت پاکی موقتی هوای تهران(که حتی به اندازه نصف روز هم دوام نیاورد!) برای پیاده روی به بوستان پردیسان و در ادامه به بوستان نهج البلاغه رفتم. مسیر معمولم از پارکینگ پردیسان شروع و از طریق بوستان اوتیسم به بخش جنوبی بوستان نهج البلاغه رسیده و از طریق تونل نقش و نور به بخش شمالی آن منتهی می شود و نهایتا همین مسیر را برمی گردم.

اگرچه وسط هفته بود و قاعدتاً بوستان ها نباید چندان شلوغ می بودند، اما اینچنین خلوتی را هم حداقل در بوستان نهج البلاغه انتظار نداشتم! حدود ۴۰ دقیقه در بوستان نهج البلاغه قدم زدم، اما در تمام این مدت حتی یک نفر را هم ندیدم!

نه از مردم و نه از نگهبان و … هیچ خبری نبود. شخصاً و بخصوص برای پیاده روی، اصلاً از مسیرهای خلوت و ساکت گریزان نیستم، اما شاید برای اولین بار در حال پیاده روی در یک پارک شهری احساس ناامنی کردم.
احتمالاً خلوتی عجیب بخش جنوبی بوستان نهج البلاغه با حادثه ای بی ربط نباشد که چندی پیش اتفاق افتاد و طی آن جوانی هدف زورگیری قرار گرفت و جان خود را از دست داد. اما در حالت عادی هم به سبب محصور شدن این بخش توسط بزرگراه های مهم شهری، به نسبت وسعت بوستان و ظرفیت های خوب آن برای پذیرایی از مراجعین، چندان پر رفت و آمد نبود.

تنها راه های ارتباطی این بوستان با بیرون، محدود به پارکینگ های جنوب غربی، پل های عابر پیاده بر روی بزرگراه های حکیم و همت، تونل نقش و نور، پل معلق بین بوستان پردیسان و بوستان نهج البلاغه و نهایتاً یکی دو راه پله بسیار محدود در نقاطی مانند بوستان اوتیسم است. از این میان، پل معلق و تونل نقش و نور بسته، پله های ارتباطی با بوستان پردیسان تنگ و تاریک و در نقاطی نامناسب است و پل های عابر پیاده بر روی بزرگراه ها نیز با طول زیاد و المانهای تزئینی و تبلیغاتی بزرگی که دید را محدود می کنند، به خودی خود فاقد جاذبه برای مراجعین است. گذشته از وضعیت ارتباطی، اختلاف سطح بین تراس های مختلف بوستان، عرض کم در برخی نقاط از مسیرها، سایه اندازی و محدودیت دید به واسطه درختان، مشهود نبودن حضور نگهبان و نیروهای خدماتی در ساعات شب و نیز چراغ های کم نور و سفید رنگ پارک نیز بر احساس ناامنی در آن افزوده
است. در نهایت باید پذیرفت که ادامه چنین وضعیتی، زمینه ساز تکرار حوادثی مانند مورد اخیر خواهد شد.
در مقابل، بوستان پردیسان اگرچه نسبت به گذشته خلوت تر بود، اما به هیچ وجه قابل مقایسه با بوستان نهج البلاغه نبود. احتمالاً اعلام ممنوعیت ورزش های دسته جمعی که در این بوستان سابقه طولانی داشته و آن را به یکی از فعال ترین بوستان های جنگلی شهر در ایام غیر تعصیل بدل کرده بود، در این خلوتی نسبی بی تاثیر نبوده است.

اما درهرصورت، به واسطه پارکینگ های بزرگ شمالی و جنوبی؛ محوطه های تجمع بزرگ؛ خیابان های مستقیم، عریض و در اکثر بخش ها پرنور؛ تعدد کیوسک های نگهبانی و گشت های خودرویی فعال و … همچنان تا پاسی از شب پذیرای مراجعین زیادی بوده و به هیچ وجه احساس نا امنی را به ایشان القا نمی کند.

البته وضعیت بوستان پردیسان از نظر تاسیسات و امکانات رفاهی به هیچ وجه ایده آل نیست و اقبال بیشتر مردم به این بوستان را در مقایسه با بوستان مجاور(نهج البلاغه) می توان بیشتر مربوط به سابقه ذهنی و طولانی
مدت مراجعین دانست!
در نهایت نباید از نظر دور داشت که این بوستان های بزرگ صرف نظر از وضعیت کنونیشان، جزو داشته های به واقع اندک کلانشهر تهران در تامین رفاه و آسایش شهروندان هستند که برای تاسیس، حفظ و نگهداری آنها در طول زمان، هزینه های بسیار شده و عدم استفاده شهروندان از این بوستان ها منجر به هدر رفت سرمایه های شهری می شود. فراتر از این، عدم بهره برداری کامل از ظرفیت این بوستان ها، چرخه معیوب ناامنی، رکود، فرسودگی و تخریب آنها را نیز به راه خواهد انداخت!
برای مقابله با این چرخه لازم به نظر می رسد که مدیریت شهری وارد عمل شده و به هر ترتیب و روش ممکن، مردم را با این فضاهای شهری آشتی دهد.
باید درک شود که در واقع موضوع به هیچ وجه مانند آنچه برخی تصور و تبلیغ می کنند، این نیست که وجود فضای
مناسب و خدمات رسانی(هرچند ناقص و حداقلی) به مردم در این بوستان ها موجب بروز ناهنجاری شده و برای
جلوگیری از ناهنجاری ها، می بایست حضور مردم به هر روش ممکن محدود شود! درست برعکس، حضور لازم و
امنیت آفرین مردم در این فضاها است که از بروز حوادث ناگواری مانند زورگیری اخیر جلوگیری نموده و مسئولان
شهری حداقل برای رسیدن به چنین هدف مهمی می بایست تمام تلاش خود را بکنند. قطعاً تنها راه کنترل و کاهش ناهنجاری ها نیز که به جای خود دغدغه درستی است، همین حضور حداکثری مردم در کنار هم خواهد بود که مثل همیشه، درطول زمان و بدون نیاز به مداخله از بالا، با کمترین تنشی، خودشان با هم به توافق و همزیستی مسالمت آمیز خواهند رسید!
برای رسیدن به این هدف، علاوه بر رفع نواقصی مانند فعال شدن امکانات رفاهی و تفریحی موجود، اصلاح وضعیت
ارتباطی، نگهبانی، نور و … حتما لازم است که با اقداماتی مانند برگزاری رویدادها و جشنواره های ورزشی،
فرهنگی و هنری، تصویر منفی شکل گرفته در ذهن مردم درپی حوادث تلخِ اخیر زدوده شده و با رفع محدودیت هایی مانند ممنوعیت ورزش های جمعی و ساماندهی و بلکه تسهیل آنها، زمینه حضور دائمی و امنیت آفرین مردم فراهم شده تا خود مردم این فضاهای شهری را زنده نگه دارند.