پایگاه خبری تحلیلی برزن نیوز نخستین پایگاه تخصصی مطالعات میان رشته ای (برنامه ریزی شهری – منطقه ای)
در حالی قصه تکراری افزایش بی حساب و کتاب و کمرشکن اجاره بهای مسکن در نبود قانون و نظارت رخ می دهد که هیچ یک از دستگاه های ذیربط خود را مسئول رسیدگی به این موضوع نمی دانند.
مصوبه ستاد ملی کرونا ادعا می کند که خواستن عذر مستاجر به گناه نداشتن پول بیشتر ممنوع است، همچنین افزایش اجاره بها را فقط تا سقف تعیین شده اعلام کرده است و جالب اینجاست که این ستاد اظهار دارد که مستاجر تنگدست بدون هراس باید در همان خانه‌ای که هست بماند تا سه ماه بعد از پایان کرونا !
در این میان نکته قابل توجه این است که این مصوبه ها فقط در حد گفتن است و خبری از نظارت نیست. مشاهدات میدانی نشان می‌دهد در برخی نقاط، درست در روز‌های پس از این مصوبه، صاحبخانه‌هایی بوده‌اند که توانسته‌اند حکم تخلیه بگیرند، آپارتمان‌شان را خالی کنند و دنبال مستاجر جدید با نرخ دلخواه باشند و حتی گاها مشاهده شده است که برخی از صاحب خانه ها برای مستاجران حکم تخلیه گرفته و آنها را از خانه بیرون کرده و با اثاثیه‌شان آواره این گوشه و آن گوشه شهر می شوند.
مسکن و سرپناه آن هم از نوع اجاره ای، دیگر جزء وسیل و کالاهای تشریفاتی و حتی وارداتی و چسبیده به «برجام» و تحریم های ظالمانه نیست بلکه برخورداری از سرپناه اولین، لازم ترین و حداقلی ترین حق طبیعی هر خانواده ای است که مسئولان باید زمینه های لازم برای دسترسی به آن را برای آحاد مردم فراهم کند.
متاسفانه زمان برای مستاجرها به سرعت برق و باد می‌گذرد، هرماه مشکل پرداخت اجاره خانه و یک ماه مانده به پایان مهلت قرارداد هم، تمامی اعضای خانواده درگیر کابوس یافتن خانه جدید هستند، معمولا فصل تابستان، بنگاه‌های املاک شلوغ‌تر از دیگر ماه‌های سال می‌شود، خانواده‌ها به دنبال خانه‌ای مناسب هستند و قصه پر غصه نقل و انتقال شروع می‌شود.
مشاهدات میدانی در شهر ارومیه حاکی از آن است که دیدگاه عامه مردم این است که نرخ‌گذاری نامناسب از سوی املاکی‌ها عامل گرانی و رکود است و مشکل اجاره بها برای تقریبا درصد بالایی از مستأجران حکم کابوس را دارد و این موضوع می‌طلبد که مسئولان امر نسبت به این معضل ورود کنند و اجاره بهای ثابتی را مشخص کنند.
در این میان، ماجرای برخی بی‌انصافی‌ها در اجاره دادن املاک، داستان دندان‌گردی برخی صاحبخانه‌ها در این اوضاع بد کرونایی و حکایت مستاجرانی که زیر این همه فشار مستاصل شده‌اند و دست‌شان به جایی بند نیست، متاسفانه با برخی خواسته‌های عجیب وغریب صاحبخانه‌ها تکمیل می‌شود.
نکته پایانی اینکه، آیا دولت و خصوصا بخش های مرتبط مانند وزارت مسکن و شهرسازی کاری اساسی برای تامین این ابتدایی ترین نیاز مردم انجام داده اند؟ در جواب این سوال باید گفت: متاسفانه مسئولان مربوطه غیر از دادن شعار تا کنون نتوانسته اند در عمل کاری برای این قشر از جامعه انجام دهند.
