پایگاه خبری تحلیلی برزن نیوز نخستین پایگاه تخصصی مطالعات میان رشته ای (برنامه ریزی شهری – منطقه ای)
واژه «حق به شهر» شاید بارها در مباحث مختلف مدیریت شهری مطرح شده باشد و به گوش خیلی از ما آشنا باشد. حقی که شهروندان را قادر می‌سازد شهر را بخشی از زندگی خود بدانند و به آن عشق بورزند. به معنای عام می‌توان این اصطلاح را به حق زندگی شهری تعبیر کرد. موضوعی که هیچ گاه در زندگی شهری برای شهروندان تهرانی به طور خاص اعمال نشده است. ساده ترین مصداق این موضوع را می‌توان در ساختار خیابان‌های شهر یافت که حتی برخی از خیابان‌های شهر در تعریض خود، پیاده رو را در نظر نگرفته و تعبیه نکرده است.
ساختاری از شهر که برای نسل گذشته و پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها عبوس و غیر‌قابل زندگی به نظر می‌آید زیرا آنها خاطره شهری را در پس ذهن دارند که دارای پیاده‌رو‌های پهن و میدان‌های بزرگ و معابر دلباز بود. تهرانی که در پس گذشت سالها و عدم وجود نگاه اصولی و انسان محور به تهران ماشین‌ها بدل شده و این پارکینگ بزرگ هر روز که می‌گذرد انسان را نادیده گرفته و سهمی برای او قائل نمی‌شود. مبحثی که این روزها شاید ذهن بسیاری از جوانان حوزه شهرسازی و مدیریت شهری را به خود درگیر کرده است. شاید بتوان جلوی این روند اشتباه را گرفت و از نابودی شهر جلوگیری کرد و یا حتی بتوان با برنامه ریزی درست شهر بهتری را به نسل بعد تحویل دهیم. روز گذشته پایان نامه ای در دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی با راهنمایی دکتر مظفر صرافی و حضور حجت نظری، منتخب شورای پنجم شهر تهران با عنوان «برنامه‌ریزی کاربری زمین و حمل و نقل دوست دار کودک و نوجوان» مورد ارزیابی قرار گرفت . نگار بزرگ زاده یزدی پژوهشگر این پایان نامه، با مطالعه موردی بر روی محله یوسف آباد تهران چالش‌های حمل و نقل و کاربری منطقه را برای کودکان و نوجوان مورد بررسی قرار دادند.
بزرگ زاده با ریشه یابی علل عدم توسعه یافتگی، این موضوع را ریشه در کودکی و نوجوانی شهروندان دانسته و مورد اشاره قرار دادند که نوجوانان ما به علت اینکه بیشترین زمان خود را تا پیش از هجده سالگی در محیط بسته مدرسه می‌گذرانند و در فضای بسته تفریح می‌کنند، امکان تعامل با شهر و جامعه را ندارند. پس با پایین آمدن مشارکت اجتماعی حتی امکان عشق ورزیدن به شهر خود را نیز از دست می‌دهند. پژوهش فوق مولفه‌های شهر کودک مدار را در سه حوزه کاربری زمین، حمل و نقل و مشارکت اجتماعی طبقه بندی می‌کند که شاید بتوان دسترسی به خدمات پایه، امنیت و روش‌های تردد در شهر را از جمله مصادیق مهم آن عنوان کرد.
مولفه‌هایی برای شهر خوب از دیدگاه کودکان که متاسفانه در شهر امروزی ما هیچ کدام مدنظر شهرسازان و برنامه‌ریزان حوزه شهری قرار نگرفته است. همین شهر است که در آینده شهروندی را به جامعه تحویل می‌دهد که علاوه بر عدم وجود شهر کودک مدار سلامت او را نیز به خطر انداخته و تحرک و شادابی کودکی را هم از او گرفته است، حتی آماده قبول مسئولیت‌های اجتماعی و شهروندی خود نیز نیست و با حقوق خود و دیگران هم آشنا نشده است. پژوهشگر پس از بررسی چالش‌ها و موانع شکل گیری شهر کودک مدار یا شهر دوست دار کودک، پیشنهاداتی را برای ایجاد مشارکت اجتماعی کودکان، حتی با ساختار فعلی شهر تهران مطرح کرد. طرح‌های خیابان بازی، پیاده سواری و مسیرهای امن خانه به مدرسه از جمله پیشنهاداتی بود که ضمن تایید اساتید داور و کسب نمره کامل، برای بررسی در شورای شهر نیز در اختیار عضو حاضر قرار گرفت.
