ترافیک و کرامت انسانی

ترافیک، واژه ای تلخ اما بس نزدیک و آشناست، به خصوص برای شهروندان تهرانی و سایر کلان شهرها.

گاهی اوقات برای طی یک مسافت کوتاه یکی دو کیلومتری که با پای پیاده و درکمتر از نیم ساعت می توان آن را طی نمود، ساعتها انرژی صرف کرده و وقت تلف می کنیم. این امر به برنامه روزمره اکثر شهروندان تبدیل شده است و تقریبا همه به آن عادت کرده اند و دیگر حتی کسی از خود نمی پرسد که به راستی چرا باید روزانه از یک الی ۵ ساعت را صرف ترافیک کرد؟!!!

آیا معضل ترافیک راه حلی هم دارد؟ یا مانند یک فرزند ناخلف باید به پایش سوخت و ساخت؟

اهمیت این موضوع از چند بعد قابل بررسی است:

نخست از بعد اقتصادی:
ترافیک علاوه بر اتلاف زمان، انرژی، نیروی کار و سوخت، استهلاک منابع انسانی و ماشین آلات و تجهیزات را هم درپی دارد.

دوم از جهت زیست محیطی:
یکی دیگر از تبعات ترافیک، آلودگی هوا و محیط زیست است که منشاء بیماریهای عدیده ای است و از علل و عوامل اصلی مرگ و میر شهروندان ساکن در کلان شهرها به شمار می رود.

سوم پایمال شدن کرامت انسانی
دراین بخش برای تببین موضوع، ابتدا به طرح پرسشی می پردازیم که ارتباط ترافیک و کرامت انسانی در چیست ؟!

فراتر از همه داشته های انسان، مهمترین و با ارزش ترین داشته او حیات، جان و به عبارت دیگر زندگی و عمر اوست. از آغاز ظهور انسان بر صحنه هستی، تمام تلاش بشر، معطوف بقا در این عالم و حفظ جان و هرچه طولانی تر کردن عمر بوده است.

واقعیت تلخ آن است که عمر انسان محدود است و یک دو روزی در این کاروانسرای دنیا سکنی دارد، با فرض آنکه اگر هر شخص به طور متوسط ۷۰ سال عمر کند و در هر ۲۴ ساعت، ۲ ساعت آن را در ترافیک تلف کند یعنی یک دوازدهم عمر ۷۰ ساله خود را از دست داده است زمانی معادل ۵سال و نه ماه!!!

اهمیت این موضوع، زمانی هویداتر می شود که این محاسبه در مقیاس جمعیت ٨٠ میلیون نفری کشور ایران انجام شود .اگر مثلا در هر روز حدود ده میلیون نفر از این ۸۰ میلیون نفر هرکدام ۲ساعت در ترافیک اتلاف عمر کنند حاصل بسیار وحشتناک خواهد بود:

۲۰میلیون ساعت عمر انسانها در هر روز درحال ازبین رفتن است!!

متأسفانه این فاجعه برای کمتر کسی اهمیت دارد و در این میان، اکثریت افراد ککشان هم نمیگزد!!!

۲۰میلیون ساعت برابر است با۲۲۵۰ سال عمر انسان که اگر متوسط عمر هر انسان را ۷۰سال بگیریم، هر روز معادل عمر ۳۲ انسان ازبین می رود یعنی ۳۲ نفری که هر کدام میتوانستند ۷۰ سال دیگر زندگی کنند، می میرند و برای کسی اهمیتی ندارد و کسی دم برنمی آورد.

اتفاقی که افتاده آن است که زندگی ماشینی و تکنولوژی مخلوق و آفریده خودمان، قاتل عمر خودمان شده است.

از این رو درمی یابیم این موضوع بسیار جدی است، حال می توان پرسید با این تفاسیر آیا حل معضل ترافیک در حفظ و نجات جان انسان ها و افزایش طول عمر آنها و جلوگیری از اتلاف عمر آدمها به اندازه کار پزشکی اهمیت و ارزش ندارد؟
باور کنیم که ترافیک هم راه حل دارد .پس بیایید به جای گرفتن مچ هم دست همدیگر را بگیریم و همه باهم طرحی نو دراندازیم.