پایگاه خبری تحلیلی برزن نیوز نخستین پایگاه تخصصی مطالعات میان رشته ای (برنامه ریزی شهری – منطقه ای)
مردم می گویند مدیریت، هنرِ ممکن هاست، اما نه در دوبی. در دوبی مدیریت، هنر غیرممکن هاست.
جیم کرین نویسنده کتاب “دوبی سریع ترین شهر دنیا” در مقدمه ای که بر این کتاب و در توصیف وضع اولیه دوبی نوشته، اشاره می کند؛ دوبی در ابتدا “دهکده ای پر گل و لای در ساحل دریا بود، با همان فقری که در آفریقا دیده می شود”.
به زعم کرین، این وضعیت حتی در زمانی نه چندان دور از امروز، یعنی تا دهه ۴۰ میلادی نیز ادامه داشت. تجربه محسوس اهالی دهکده تا این دوره عمدتا تجربه قحطی و گرسنگی شدید بود، به گونه ای که چنان که در این کتاب آمده؛ تنها برکت موجود در دهکده برای سیر کردن شکم مردمان آن، خیل عظیم ملخ ها بود، که دهکده نشینان سرخ می کردند و می خوردند.
اما چه شد که به یکباره دوبی از آن شهر ناکجا آباد، سوزان و دردناک در دل صحراهای جنوب غرب آسیا و خاورمیانه تبدیل به یکی از بزرگترین مراکز مالی جهان و میزبان بزرگترین شرکت های هواپیمایی، هلدینگ های هتلی، برج ها و پارک های آنچنانی و حتی دنیای نرم افزار و تحولات دیجیتالی و… می شود؟
آیا باراندازها، مناطق صنعتی، پارک ها، هواپیمایی و… دوبی تنها برآمده از درآمدهای زیرزمینی سرشار این دهکده بود؟! آیا بنیادهای خرد و اندیشه ورزی چند صد ساله این دهکده را چنین آباد ساخت؟! مسلما خیر.
آنچه که دوبی را یکی از پایتخت مالی جهان و برج های برافراشته و منطقه ای بینظیر برای توریسم در منطقه ساخت؛ نه صرفا پول فراوان و جمعیت کم بلکه ریسک پذیری مدیران، گشوده بودن آن ها بر دیگران و باور به اقتصاد آزاد و حقوق مالکیت بود.
در واقع چنان که در این کتاب نیز آمده است و برای هر فردی از جمله مدیران حوزه شهری بسیار آموزنده به نظر می رسد، دوبی را رسوب سه محور اندیشه گی زیر در مدیرانش بنا کرد:
۱. آنچه برای تجارت خوب است، برای دهکده نیز خوب است
۲. دیدارکنندگان از دوبی را صرفنظر از هر مسلک و مذهبی که دارند در آغوش بگیرید
۳. برنده نمی شوید مگر آنکه خطر کنید.
