سهم ما از حمل و نقل عمومی

همیشه بی ار تی و اتوبوس و تاکسی را به مترو ترجیح میدم، یه حس درونیه که دوست دارم آسمون رو ببینم، دوست دارم شهر رو ببینم. حس خوبی ندارم که برم تو دالونای تاریک . ولی گاهی به خاطر سرعت و سهولت استفاده از مترو استفاده میکنم.

ولی چند وقتی ست که هرچه  اتوبوس های بی آر تی رو میبینم دلم میگیره. انگار سهم من شعار “آسمون آبی و زمین پاک”  که تمام شهر رو باهاش پر کردن، چیزی جز تاریکی نیست. انگار یه زندون متحرک شده واسه بند کردن نفس ما در شلوغی های تهران. وسط این همه ادم که  سوار

اتوبوس هستن، بی خیال تمام خستگی ها سرم رو میزاشتم رو شیشه و به آدمهای اون سمت شیشه نگاه میکردم. به ترافیک،  به عبور یه زن و بچه اش از عرض خیابون، به کودکان کار، به درختان کنار خیابان، به تغیرات فصل ها، به بارون زدن روی شیشه، به برف،  به زمین، به آسمون .

این روزها انگار به همین شیشه پنجره من رحم نکردند تمام سطح بیرونی اتوبوس ها و بی ار تی ها را تبلیغات رنگاوارنگی پر کرده که سهم آن برای مسافران جز تاریکی و گرفتن پنجره ای رو به آدمها نیست.

باید کاری کنیم که این اسارت تبلیغات و تابلو ها و رنگ ها ما را از دنیای اطرافمان دور نکند. اینکه هر روز با پای خودمان بریم داخل یک زندان تبلیغاتی، سهم ما از این شهر نیست.

اینکه آرامش ما در وسیله حمل و نقل عمومی هر روز یک نوع مختل شود سهم ما نیست. از آلودگی صوتی و دیداری دستفروش های مترو بگیر تا تاخیر های گاه و بیگاه قطارهای شهری. از خراب شدن گاه و بیگاه فن ها و تهویه ها هوا تا ازدحام شدید آدم ها. و حالا پنجره ای که از ما دریغ می شود…