پایگاه خبری تحلیلی برزن نیوز نخستین پایگاه تخصصی مطالعات میان رشته ای (برنامه ریزی شهری – منطقه ای)
نشستنگاه در یک شهر محل تمرکز بسیاری از فعالیتهاست. مکانی است برای میانسالان و سالخوردگان تا درد دلهای خود را در برابر آفتاب زمستانی یا زیر سایه تابستانی درختان با هم سن و سالان خویش رد و بدل کنند.
بهترین جاست برای دانش آموز و دانشجوی اهل مطالعه. منظر مناسبی است برای آنان که آرزو ها و برنامه های زندگی مشترک آینده را مرور می کنند و موضوع استرتژیک برای مادران است تا ضمن زیر نظر داشتن فرزند خود با دوست جدیدشان صحبت کنند و شاید استراحتگاهی باشد برای پاهای خسته فروشنده ای دوره گرد.
در انتخاب جایی برای نشستن ، معمولا یک نوع استفاده کوتاه یا بلند مدت مد نظر است. نشستنگاه بلند مدت الزام ها و تسهیلات خاص خود را می طلبد، مانند : مدولاریته، فرم ، ارگونومی و قطعات اضافی .
برای استفاده کوتاه مدت می توان ترکیب ساده و متنوع تری در نظر داشت : نیمکت های یکپارچه با گلدان و روشنایی و زباله دان یا نیمکت های دیواری و پایه کوتاه روی دیوار .
برای ساخت مبلمان شهری، مصالح مختلفی بکار می رود. مصالح گوناگون ، سطوح زیبایی برای نشستن ایجاد می کنند ، چوب، ماده ای گرم است . فلز و سنگ نیز ، کاربردی و راحت هستند ، ولی سطح آنها برا ی نشستن طولانی مدت سرد است .
چوب، هم برای بافت های امروزی و هم برای بافت های تاریخی مناسب است . البته باید به صورت گرد ، سخت ، دانه دانه و قطعه قطعه در آید. چوب های سخت بادوام است. ولی به دقت باید از منابع مشخص قابل تجدید جدا شود.
ورقه های فلزی سوراخ دار، شبکه ی سیمی یا تور سیمی، مصالح پوششی هستند که بویژه برای محیط های شهری مناسب اند.
چدن نسبت به مصالح دیگر نایاب است و به ندرت برای ساخت صندلی به کار می رود . سیستم حفاظتی می تواند از چدن یا آلومینیوم لوله های ، بتن ، سنگ یا چوب باشد .
شهر تهران دارای هوای سرد در پاییز و زمستان و گرم در بهار و تابستان است. آفتاب تابستان آنقدر گرم و داغ می تابد که می تواند یک نیمکت فلزی داخل پارک را غیرقابل استفاده کند و سرمای زمستان و پاییز نیز می تواند نیمکت را آندر سرد کند که نشستن بر آن ممکن نباشد.
در چنین شرایطی شهرداری تهران طی سالهای گذشته اقدام به حذف نیمکت های چوبی و جایگزین کردن آنها با نیمکت های فلزی و در برخی موارد سنگی کرده است.
اگر در زمستان گذرتان به پارک و فضای سبز افتاده باشد یا با نیمکت های خالی مواجه می شوید و یا افرادی را می بینید که روی نیمکت ابتدا تکه ای کارتن یا پتو پهن کرده اند و روی آنها نشسته اند تا سرمای فلز به بدنشان منتقل نشود.
در تابستان ها نیز این نیمکت های زیر سایه درختان هستند که مشتری دارند و سایر نیمکت ها تا زمان غروب آفتاب بلااستفاده می مانند. در این شرایط مشخص نیست شهرداری تهران به چه علت دست به حذف تمامی نشیمنگاه های چوبی و جایگزینی آنها با نشیمنگاه های فلزی زده است.
فراموش نکنیم که نشیمنگاه های فلزی در روزهای سرد می تواند مشکلات جسمانی برای شهروندان بوجود بیاورد. و در این شرایط گویا شهرداری تهران قصد داشته با طراحی نامناسب مبلمان شهری، شهروندان را از استفاده از آنها پشیمان کند و به خانه بفرستد.
