«کوبوسیه» و «جهل بی پایان»

برزن نیوز: مهناز افشار، هنرپیشه یِ که «تصادفی» سر از سینما درآورده است، در نمایی از یک بُنجُلِ فرهنگی به نامِ «گلشیفته»، در حینِ تدریسِ تاریخِ معماری به دو اسم اشاره می کند: «کوبوسیه» و «میس وند هوووهه». مُراد او از این دو به ترتیب «لوکوربوزیه» و «لودویگ میس فن در روهه» بود که هر دو از معماران مهم در تاریخ اندیشه یِ معماری و حتی برنامه ریزی و طراحی شهری محسوب می شوند. اگر بتوان یک اصل خدشه ناپذیر در هنر این به اصطلاح هنرپیشه پیدا کرد، به احتمال بسیار، جَهلی است که البته او چیز چندانی درباره یِ آن نمی داند. اگرچه اعماق فاجعه بیش تر از این هاست و کسی که دو ترم هنر خوانده باشد پی به این جهل می برد، با این همه، تا جایی که من می توانم بفهمم، مشکل اصلی نبود نظارت دقیق و عالمانه بر عرصه یِ تولیداتِ فرهنگی است؛ عرصه ای که در وضعیت عادی محصولی را در این حدها به خود راه نمی دهد که در آن هم نویسنده و هم بازیگر ندانند چه می نویسند و چه می گویند!.
اگر هنرپیشه یِ خیریه باز و پر از تناقض در رفتار، از مسیر درست و تعریف شده وارد سینما می شد و اندک سواد هنری هم داشت، مرتکب خطای یاد شده نمی شد. چنین فردی با این مرتبه از دانش در مواردی نیز مخالف خوان می شود و رَدای علامگی بر تن می کند و بی آن که تصوری از توان بسیار اندک خود داشته باشد در اموری بیرون از حوزه یِ تخصصی خود یعنی «کوبوسیه»، ادعاهایی می کند که مندرج در تحت توهم و مبین این است که دانش اش در حوزه های دیگر همان اندازه سطحی است که اطلاعات او درباره یِ هنر پیش پا افتاده است. آن چه در چنین «جَهل ها» اسفناک است، دانش بسیار اندک و پرمدعایی بسیار نیست، بَل این واقعیت است که سطح دانش در عرصه یِ هنر چه سقوطی کرده که کسانی بر این ها گِرد می آیند و عمر تلف می کنند.
تردیدی نیست که از این تولیدات فرهنگی جز اتلاف وقت، منابع و امکانات حاصل نخواهد شد. اما این احتمال وجود دارد که بدین سان بتوان یک «شاپینگِ هنری» فراهم آورد که هم از پیامدهای نبود «هنر» و هم ابزاری برای نابودی «هنر» نیز هست. در واقع باید این «شاپینگ ها»، این چارچوب های تعین بخش، این محیط های محتوم و مقدر را در دلِ منظومه ای دیگری هم خواند؛ منظومه ای که حاکی از نگرش کلی تر تصمیم سازان عرصه یِ فرهنگ و هنر است.