پایگاه خبری تحلیلی برزن نیوز نخستین پایگاه تخصصی مطالعات میان رشته ای (برنامه ریزی شهری – منطقه ای)
بحث و بررسی پیرامون عملکرد و درون داد یک سازمان نیازمند آگاهی از فرایندها و الگوهای نهادینه شده ی حاکم بر آن است چنانچه که می تواند رسمی باشد و یا غیر رسمی، قانونی باشد و یا عرفی. به هر روی تعیین کنننده ی چارچوب و شعاع وظایف، و اختیارات است. معمولا اکثر شهرهای آسیایی به جز مواردی اندک اغلب دغدغه ها، مشکلات و درد های مشترکی دارند.لذا هم به لحاظ توجه و اولویت بندی مسائل و هم به لحاظ ساختار مدیریتی و راهبردها تفاوت های چشم گیری با شهرهای اروپایی دارند. با یک مقدار عمیق شدن در بحث یکی از پرسش های بنیادینی که به ذهن متواتر می شود این است که چرا شهرهای اروپایی در این سطح از پیشرفت و توسعه قرار دارند اما شهرهای ما- منظور از ما صرفا شهرهای ایران نیست بلکه کلیه شهرها و کلانشهرهای آسیایی است، چرا در برآورد کردن نیازها و خدمات اولیه ی شهری لنگ می زنند؟ شاید بلافاصله پاسخ بدهید به این دلیل که آنها جوامع توسعه یافته اند و ما در حال توسعه.. یا چون آنها خیلی وقت است که در مسیر مدرنیته حرکت می کنند و ما تازه با گذشت چندین ده استقلال از یوغ استعمار تازه ابتدای راه هستیم. در مقام پاسخ به این استدلال که منطقی هم می نماید باید گفت بله! درست است اما کافی نیست. چون علت واقعی نیست. چرا که با رویکرد مقایسه ای از مسیر پیمودن راه شهرهای پیشرفته با شهرهای غیر پیشرفته. می توان مشاهده که آن سرعتی که انها داشته اند ما نداریم.. آن دقت و عملکرد خارق العاده ای که آنها داشته اند ما ندایم. این یعنی این که راه صدساله ای که آنها طی کرده اند برای ما دویست سال خواهد بود این به این خاطر است که مشکل از ساختار است. تا زمانی ساختار سازمانی به این شکل باشد رسیدن به اهداف و چشم انداز های برنامه ریزی شده کمتر از پنجاه درصد محقق خواهد شد.
مشکل تمرکز سازمانی است. مشکل تداخل وظایف است. مشکل ناکارامدی اداری است و مشکل نبود بهره وری سازمانی است و موارد دیگری از این قبیل که پیامد یک سیستم متمرکز سازمانی مجموعه ی مدیریت شهری است که هنوز زیر نظر ابزارهای قانونی، رسمی و غیر رسمی حکومت مرکزی عمل می کند… حوزه ی اختیارات و تصمیمات و قدرت اجرایی شهرداری و شورای مدیریت شهری ما هرگز با شهرهایی مانند برن، وین، ونکور و اوکلند و … قابل مقایسه نیست.. شهردار و شورای شهر در شهرهای اروپایی استقلال و قدرت عمل بیشتری دارند و در مقابل نسبت به اقدام و سیاست های خود مسئول و پاسخگو هستند. مدیریت شهری در این قبیل جوامع مبتنی بر مثلث طراحی و برنامه ریزی صحیح، اجرای موفق و نظارت و ارتقای سازمانی است. در حالی که که در کشورهای در حال توسعه هنوز دست دخالت حکومت مرکزی و قوانین پیچیده ی آن در فضای شهری مانع بزرگی در راه پیشرفت است اگرچه هنوز هم در شهرهای اروپایی سعی می شود حمایت مالی دولت از مدیریت شهرداری اقزایش یابد اما این صرفا یک راهبرد و مشی مدیریتی برای بهبود و عدالت خدمات و افزایش سطح کیفی شهروندان به ویژه اقشار فقیر و ضعیف و بخش درمان و معلولان است. وگرنه غالب مراکز و موسساتی که در شهر فعالیت می کنند زیر حوزه ی نظارت و قوانین شورای شهر و شهرداری است. نه حکومت مرکزی حتی بیمارستانها و درمانگاهها….
لذا تا زمانی که کارمندان و اعضای مدیران شورای شهر بابت تعداد ساعت کار و فعالیت خود در محل کار و نه بابت تخصص و کار مفید یا انجام اقدامات موثری که ملموس و عینی باشد از دولت حقوق دریافت می کنند بهره وری سازمانی منفی، مجموعه ی شهری منفعل و صرفا یک شبه سازمان مدیریتی ست.
