کلید کاهش آلودگی هوا در دست دانش آموزان

بگذریم از تمام صحبت هایی که همه میدانیم؛ که مگر با تعطیلی مدارس مشکل آلودگی حل می شود؟ چرا باید به بحران برسیم بعد به فکر چاره باشیم؟ چرا وقتی به هر قیمتی و با هر آسیبی برج ها ساخته و خودروهای بی کیفیت تولید و روانه خیابان های بی ظرفیت می شوند و وقتی جیب ها و دست ها برای گرفتن پول عوارض تراکم فروشی و طرح ترافیک آماده اند ، به فکر آلودگی نیستیم؟

بیایید این بار از چشم دانش آموزی به آلودگی نگاه کنیم که مدرسه اش تعطیل شده و باید در خانه بماند تا آلودگی هوا کمتر شود… دانش آموزی که خودش ماشین ندارد و یا پیاده به مدرسه می رود یا با دیگر دانش آموزان با سرویس یا پدر و مادرش در مسیر رفتن به محل کار او را به مدرسه می رسانند و درصدی هم والدینشان صرفا بخاطر مدرسه آنها از خودروی شخصی استفاده می کنند. شاید بخشی از دانش آموزان به تعطیلی مدارس اقبال نشان دهند اما اثری که در ذهنشان ثبت می شود این است که هوا آلوده شد و به عنوان راه حل، مدارس را تعطیل کردند. گویا پیش پا افتاده ترین و بی اهمیت ترین موضوع، مدارس است و دم دستی ترین راهکار کمیته های تخصصی ناکارآمدکنترل آلودگی هوا، خانه نشینی دانش آموزان بی گناه. در این روند به تدریج این موضوع در ذهن محصلین ثبت می شود که اگر چندروزی علم و دانش تعطیل شود اتفاقی نمی افتد و به جایی بر نمی خورد و مسئولین ما چاره مشکلات را در تعطیلی علم می بینند؛ پس ما هم که بزرگ شدیم و کاره ای شدیم و پشت میز تصمیم گیری نشستیم علم به ما راه حل نمی دهد و می توانیم تعطیلش کنیم.

اما نگاهی به تاثیر تعطیلی مدارس بر کاهش آلودگی هوا هم خالی از لطف نیست. شنبه ۲۵ آذر ۹۶، میانگین شاخص کیفیت هوای تهران ۱۱۲ و ناسالم برای گروه های حساس بود و مدارس تهران را در روز یکشنیه ۲۶/۹/۹۶ به تعطیلی کشاند، اما در این روز شاخص کیفیت هوا به ۱۴۵ و در بعضی ساعات به بیش از ۱۵۰ یعنی ناسالم برای همه افرد جامعه رسید و مدارس را برای روز دوشنبه ۲۷ آذر هم تعطیل کرد. دوشنبه هم میانگین شاخص کیفیت هوا کوتاه نیامد و با یک واحد افزایش به ۱۴۶ رسید. مدارس امروز سه شنبه هم تعطیل شد ولی گویا آلودگی سر تسلیم نشان نمی دهد و تا این ساعت شاخص آلودگی با ۶ واحد افزایش به ۱۵۲ و ناسالم برای همه افراد جامعه رسیده و این در حالی است که در بعضی مناطق شرقی تهران این شاخص تا ۲۵۲ یعنی بسیار ناسالم هم بالا رفته است.

در این ماراتن بی سرانجام اوج گیری آلودگی هوا و راه حل های ناکارآمد، باد هم سایه اش سنگین شده و سرعتش چند روزی است از ۳ متر بر ثانیه بیشتر نمی شود و به بیش از ۵ متر بر ثانیه نمی رسد تا ابر آلودگی که مثل بختک روی تهران افتاده را تکان دهد.

می گذرد… این روزها هم می گذرد و انشالله بالاخره با تعطیلی مدارس و مختصری افزایش حملات قلبی- تنفسی و مرگ و میر ناشی از آلودگی، هوا روی خوش هم نشان می دهد اما باشد که این بار توجهات به راه حل های اساسی جلب شود و باز مدیریت وصله پینه ای ادامه پیدا نکند. قطعا آلودگی هوا تقصیر دانش آموزان نیست و ریشه های مهمتری در خودروهای فاقد استاندارد، درصد بسیار بالای خودروهای تک سرنشین، گرایش به استفاده از خودروی شخصی، ضعف زیرساخت های حمل و نقل عمومی، بلندمرتبه سازی غیراصولی و تراکم انبوه جمعیتی، تمرکز بیش از ظرفیت قابل تحمل در شهر تهران، صنایع و کارخانجات آلاینده و… دارد و لازم است در کنار تدوین قوانین و طرح های مطالعاتی و پژوهشی که کم هم نیستند، مسئولین محترم در کمیته های تخصصی مختلف، عزم جدی به کاهش آلودگی هوا نموده و تصمیمات لازم را با جدیت کافی در اجرا اتخاذ نمایند.

 

 

احسان امینی، کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری